Ağaç Ağlar Da Kuş

Orman görünenden daha uzak.
Oralardaki tek ağaç halime hüzünlenerek bir kaçırdım yapraklarımı
sonra silkinip kendime geldim. Köklerim toprak, havada ellerim.
Ben kocaman, ben ulu, ben tek başıma daha neler değilim ki, hey!

"Oysa ki yaklaşmıştınız doğru olana" dedi unutmadan yanlış vurulan
hedefleri, kondu. Şımarık. Tek başınalığımın içine laflar soktu.
Oysa bir aptallıkla bağlanmadan, konmadan uçan oydu.
Fark edemiyordu. Soğuğa kaygılı, sapana korkulu, yeryüzüne tek taraflı bakan,
evet, oydu! Benim aklım kurumakta iken ona sular fazla geliyordu. Değer bilmiyordu.
Acımıyordu.

"Ben" dedim "orman değilim."
"Eh, böyle çoğul olunmaz ki kibirle tek başına, uzak ve kayıtsız" dedi. Terbiyesiz.
"Sen" dedim "uç sade, anlatmak için ömrüm yetmez. Seninki hiç yetmez hele."
Küçümsedim, acıdım. "Siz" dedim, "çoksunuz bak sürüyle, gürültülü.
Ama yine yetmemiş çoğul olmaya, yalnız takılıyorsun bak buralarda. Ben yalınım, uluyum, bilgeyim. Memnunum da. Hep öyle oldum." dedim.

"Kuş beyinli seni, hiç bir şey bilmiyorsun! Orman gelemez ki yamacıma." demek isterdim,
"Söyle kuş beynine, yormasın beni" de demek isterdim.
Büyüklük bende kalsın hadi, vazgeçtim.

"Gölgen" dedim "kuruttu yapraklarımı. Ve sesin, ne de çekilmez! Pençelerin de batıyor.
Çek git artık sevincini de alıp lanet orası, buradan! Bir daha da uçma buralarda, uçmayın yani böyle" dedim.

Güldü ki, hayret. "Uluymuş, bilgeymiş... Peh! Sen" dedi "böylesin, böyle olmuşsun. Orman gelecek değil yamacına elbette, sen gidecek değilsin. Ama bak ben varım, benimle en azından 'iki'sin. İlk adımdım oysa sana 'çok' olman için. Tepiyor musun yani beni?

Eh, bu kez kendin kaybettin. Gidiyorum."

Ah, orman hala görünenden daha uzak.
Oralardaki tek ağaç halime hüzünlenerek kaçırdım yapraklarımı.